Nga Erion Murataj
Të gjitha i prisja dhe jo pse nuk kanë ndodhur.
Prisja çdo gjë nga një shoqëri që vret BURRA për të dekoruar dylberat në çdo fushë të jetës.
Ç’do gjë e prisja veç jo ligjërimin e javës së pafkës.
Kjo i tejkalon dhe ëndërrat më të shfrenuara të vetë feminizmit që nga koha matriarkatit.
Një propozim ofendues e diskriminues për çdo nënë , grua e vajzë e cila nën ëndrrën e pavërtetë të barazisë gjinore e sheh veten të zhvlerësuar nga pafkat dhe dylberat.
Një përbuzje e pështirë e sakrificës së gruas ndër shekuj .
Propozuesi një dylber tipik që të paktën javën e pa qef-të të pafkës do ta shoh në shtëpi.
Po barazia gjinore më lindi pyetja pasi pashë propozimin, çdo të thotë vallë ?
Po nëse nesër kemi një kryeministre femër e në javën e saj të “pafkës” na sulmon Serbi a Rusi ç’ndodh?
Sikur mos mjaftonte bjerrja morale për shkak të tregut të pafkave dhe të paburrave jo vertebror, duhej e ky imput në kapitalin amoral të shoqërisë sonë.
Asnjë përgjigje nuk më erdhi për asnjë nga pyetjet. E duke kërkuar përgjigje pa e kuptuar dola në konkluzion.
Po, ne meritojmë gjithçka ndodh!
Ne meritojmë e më shumë se kaq dersa dhe të logjikshmit dhe larimorët stepen para pafkës dhe kërkesës për të ligjëruar javën e saj të lushimit.
Po një popull që përdhos vlerat dhe moralin e trashguar meriton të jetoj në republiken e pafkës.
Nuk habitem aspak që do të kemi vetëm një ditë dëshmorësh dhe 82 ditë të pafkës në vit .
Fundja një popull apo grup popujsh pa memorie historike meriton të mbaj si flamur betejë që vet matriarkati e dorëzoj për të përqafuar traun moral të patriarkatit.
Jetojeni pra o popull dhe mbani lart flamurin e pafkës duke nderuar më shumë gjakun e saj javor se gjakun e të parëve që e derdhën padyshim për diçka më me vlere se pafka.
