Ekziston një tendencë për t’i parë gjenitë artistikë, matematikorë ose të ditur si qenie të dëshpëruara.
Ernest Hemingway, Emily Dickinson, Virginia Woolf, Edgar Allan Poe dhe Amadeus Mozart, të gjithë ishin mendje të shkëlqyera, krijuese, të jashtëzakonshme, por ishin tragjikisht të prirur ndaj ankthit.
Pyetja është, a ka një lidhje të drejtpërdrejtë midis IQ më të lartë dhe depresionit?
Si fillim, një nivel më i lartë i inteligjencës nuk kontribuon domosdoshmërisht në zhvillimin e ndonjë sëmundjeje mendore.
Megjithatë, ekziston vërtet një predispozitë ndaj shqetësimit të shtuar, vetëkritikës dhe një pikëpamjeje të shtrembëruar, zakonisht negative, për botën.
Në shumë raste, këta faktorë krijojnë kushte ideale për depresion.
Përveç kësaj, duhet të theksohet se ka përjashtime.
Në shoqërinë tonë kemi njerëz brilantë që shfrytëzojnë maksimalisht potencialin e tyre duke investuar jo vetëm në jetën e tyre, por edhe në vetë shoqërinë.
Megjithatë, shumë studime dhe libra tregojnë këtë lidhje unike me depresionin, veçanërisht te njerëzit, IQ e të cilëve është mbi 170.
Personaliteti i njerëzve shumë inteligjentë
Libri “Truri krijues” është një ndihmë e madhe për të kuptuar mënyrën se si funksionon truri i njerëzve më të zgjuar dhe krijues.
Në të, neurologja Dr. Nancy Andrejasen tregon me kujdes tendencën domethënëse që gjenitë në shoqërinë tonë mund të zhvillojnë çrregullime të caktuara: çrregullim bipolar, depresion, sulme ankthi dhe veçanërisht sulme paniku.
Edhe Aristoteli dikur na tregoi se inteligjenca shkon paralelisht me melankolinë.
Gjenitë si Sir Isaac Newton, Arthur Schopenhauer dhe Charles Darwin vuajtën nga periudha të gjata neurozash dhe psikozash. Virginia Woolf, Ernest Hemingway dhe Vincent Van Gogh kanë ndërmarrë hapin e frikshëm për t’i dhënë fund jetës së tyre.
Megjithatë, kishte gjithmonë gjeni të qetë, të keqkuptuar, të vetmuar që jetonin në botët e tyre të vogla.
Të ndarë nga një realitet që u duket tepër kaotik, i pakuptimtë dhe zhgënjyes.
Studime mbi njerëzit inteligjentë
Sigmund Freud dhe vajza e tij Anna studiuan zhvillimin e një grupi fëmijësh me një IQ mbi 130.
Në studimin e tij, ai zbuloi se pothuajse 60 për qind e tyre përfundimisht zhvilluan çrregullim depresiv.
Ekziston edhe vepra e njohur e Luis Terman, një pionier i psikologjisë arsimore nga fillimi i shekullit të 20-të.
Ishte në vitet ’60 kur filloi një studim i gjatë i fëmijëve shumë të aftë.
Fëmijët me një IQ mbi 170 morën pjesë në një nga eksperimentet më të famshme në historinë e psikologjisë.
Këta fëmijë quheshin “termite”. Vetëm në vitet 1990 u nxorrën disa përfundime të rëndësishme nga studimi.
Inteligjenca – një barrë e rëndë
“Termites”, fëmijët e Luis Termanit të cilët ishin të moshës së mesme në vitet e 90-ta të përmendura, treguan rezultate mjaft interesante.
Është krijuar një lidhje midis inteligjencës së lartë dhe niveleve më të ulëta të kënaqësisë nga jeta.
Duhet pranuar që shumë prej tyre kanë fituar famë dhe pozita të rëndësishme në shoqëri.
Por shumë prej tyre kanë tentuar edhe vetëvrasjen më shumë se një herë ose janë bërë të varur nga alkooli.
Një aspekt tjetër i rëndësishëm i zbuluar nga ky grup njerëzish është ndjeshmëria e tyre e veçantë ndaj problemeve botërore.
Shqetësimet e tyre nuk përfshinin vetëm problemet e pabarazisë, urinë botërore apo luftërat.
Njerëzit me inteligjencë të lartë shqetësohen nga sjellja egoiste, irracionale dhe e palogjikshme.
“Pikat e verbëra” emocionale të njerëzve inteligjentë
Ekspertët na thonë se njerëzit me inteligjencë të lartë ndonjëherë zhvillojnë çrregullim të personalitetit disociativ.
Ata e shohin jetën e tyre nga jashtë, si një tregimtar që përdor një person të tretë për të parë me objektivitet të kujdesshëm, por pa e ndjerë se janë plotësisht pjesë e saj.
Kjo perspektivë shkakton “pika të verbër”.
Është një koncept që lidhet ngushtë me inteligjencën emocionale, për të cilin Daniel Goleman foli në një libër interesant me të njëjtin titull.
Kjo perspektivë shkakton vetë-mashtrim, gabime serioze të perceptimit.
Pra, ajo që njerëzit shumë inteligjentë bëjnë shpesh është të përqendrohen vetëm në atë që i mungon rrethinës së tyre.
Gjëra që janë jashtë sinkronizimit, pjesë egoiste të botës, një botë në të cilën nuk mund të përshtaten.
Ata shpesh nuk kanë aftësi emocionale për të gjetur paqen në këtë botë konfuze.
Një tjetër gjë që mund të konkludojmë për njerëzit shumë inteligjentë është se atyre shpesh u mungon një fushë kritike: emocionet.
Kjo na çon në një përfundim tjetër: ndoshta duhet të shtojm
