Gazeta “Politico” publikoi renditjen e saj tradicionale të njerëzve më me ndikim në Evropë.
Si gjithmonë, lista e njerëzve që do të formësojnë politikën e kontinentit vitin e ardhshëm është e ndarë në tre kategori – njerëz të veprimit, ëndërrimtarë dhe pengues.
Në vend të parë jashtë çdo kategorie është personi më i fuqishëm në Evropë dhe këtë herë titulli i ka shkuar kryeministrit italian Mario Draghi.
Italianët nuk janë mësuar që kryeministrat e tyre të qëndrojnë gjatë në detyrë, por shumë shpresojnë se Dragi do të jetë një përjashtim.
Kjo për shkak se Draghi, si ish-kreu i Bankës Qendrore Evropiane, ka huazuar me vendosmëri politikën e tij kombëtare në Romë, duke balancuar mes përpjekjes për të nxjerrë vendin nga një pandemi dhe një sërë reformash ekonomike.
Ai nuk është i lidhur me asnjë parti, por drejton Italinë si teknokrat, duke i dhënë peshë të konsiderueshme një vendi që prej kohësh është ndër kategoritë më të lehta në arenën europiane.
Që nga Brexit, Bashkimit Evropian i ka munguar një lojtar i tretë që mund të përballet me Parisin dhe Berlinin.
Me Draghin, Italia ka një lider që mund ta rikthejë vendin në zemër të politikës evropiane, pasi largimi i kancelares gjermane Angela Merkel hap hapësirën për të mbushur boshllëkun në “fronin” e BE-së.
Kjo do të ishte shumë e realizueshme nëse Draghi arrin të krijojë një aleancë me presidentin francez Emmanuel Macron dhe pasardhësin e Merkelit, Olaf Scholz, duke krijuar një treshe centriste që mund të ndryshojë në mënyrë dramatike mënyrën se si funksionon Evropa.
74-vjeçari modest, me mendje akademike, më i njohur për stabilizimin e tregjeve financiare si president i BQE-së në vitin 2012, tha se do të bënte “çdo gjë të nevojshme” për të shpëtuar euron.
Tani Dragi është nën presion për të vepruar sërish si zgjidhës i problemeve.
Italia është marrësi i këstit më të madh të fondit të rimëkëmbjes NextGenerationEU të Komisionit Evropian.
Është në rrugën e duhur për të marrë 191,5 miliardë euro grante dhe kredi në këmbim të zbatimit të një sërë reformash që Brukseli shpreson se do ta vendosin vendin në një rrugë rritjeje.
Nëse Dragi arrin të realizojë atë që shumë kryeministra të mëparshëm nuk kanë arritur, ai mund të mbahet mend si ai që më në fund gjeti recetën për ta nxjerrë vendin nga një krizë ekonomike dy dekadash.
Suksesi i tij nuk është aspak i garantuar.
Roli i Dragit si një i huaj politik mund të jetë një pengesë për të.
Pa grupin e tij politik, ai qëndron jashtë familjeve të mëdha politike evropiane dhe është i përjashtuar nga takimet e tyre para samitit.
“Ai është një gjeneral fantastik, por një gjeneral pa ushtarë”, tha një diplomat i BE-së në Bruksel.
Muajt e parë të Dragit si kryeministër ekspozuan gjithashtu naivitetin e tij kur bëhej fjalë për menaxhimin e gjeopolitikës.
Atij iu deshën muaj për të qetësuar retorikën e nxehtë mes tij dhe presidentit turk Rexhep Tajip Erdogan, pasi e quajti atë “diktator”.
Pastaj është fakti që Dragi është në garë me kohën.
Italia duhet të mbajë zgjedhje të përgjithshme deri në fund të vitit 2023 dhe si një njeri pa parti, është e vështirë të fitosh gjithsesi. Emri i tij u shfaq në mesin e kandidatëve për president, që është kryesisht një rol ceremonial që shërben kryesisht si garantues i stabilitetit politik dhe rendit kushtetues.
Vendi vakant, i cili ka një mandat shtatëvjeçar, duhet të plotësohet në muajin janar.
