Nga: Erjon Murataj
Në fillim të vitet ’90 atmosfera mbytëse dhe zbraztia që kishte krijuar një regjim i përfaqësuar nga elita nacional çlirimtare e viteve’ 42- ’44 ishte bërë e padurueshme . Për pasojë peshën e kohës dhe ëndrrave të vrara në një e shoqëri të varfëruar pas prishjes me këdo, patëm një rrugëtim mbi 40 vjeçar, që e ndien më shumë se kushdo rinia .
Në fakt në optikën e fakteve historike ai sistem që ndau njerëzit nga idetë , besimi dhe bindjet, pati jetë vetëm në periudhën 1954 – 1969 , kohë që përkon me bumin transformues të një Shqipërie të rrënuar dhe në luftë mes vetes . Edhe pse nje bum ideologjik dhe i pa kuptimtë industrialo – ushtarak ngjalli frymë se diçka po lëvizte . Por shpejt ngelem vetëm me kultin idiot të një shkëmbi të pathyeshëm në buzë të Adriatikut , duke harruar që në shkëmb nuk ka jetë .
Vitet e vetmise së madhe siç thotë dhe Ismail Kadare, kaluan zvarrë dhe më në fund të rinjtë e kuptuan se me bindje apo me heshtje asgjë s’mund të ndryshonte .
Në historinë e Shqipërisë, “1990” dhe “Levizja e dhjetorit” nuk duhet të kujtohen si përmbysja e diktaturës por si fitorja e të rinjve kundër një elite që me çdo çmim kërkonte pushtet të pacenuar ku flijimi i të rinjve ishte plani i parë dhe jo ai i fundit . Por një gjë cedon në matematikën e një elite të vjetër .
Forca e rinise nuk qëndron thjeshtë tek guximi apo deshira për ndryshim . Forca e vertet e rinise qëndron tek themeli i nje shoqerie “FAMILJA” .
Dëshira që të shtypësh rininë nuk mjafton kur në thelb ke kundër veteveten se nëse një i ri kerkon ndryshim është vuajtja qe ai ka parë tek familja e tij .
Pikerisht kjo gje e kthen forcën e rinisë në një uragan që s’ka pranga e zinxhirë ta frenojë dhe skema politike ta ndalojë . Fryma që përfaqëson rinia është një hapësirë e pakufijshme si ajo e një ëndrre sepse hapsira e një ëndrre është ajo që çon përpara drejtë sfidave të reja kufijtë e të cilave ende njerzimi nuk i ka zbuluar .
Në konotacionin politik dhe shoqëror që sot jetojmë koha ka ardhur që ky realitet i ri në “demokraci” ta pranoj se 30 vite janë mjaftueshëm për ta lejuar në paqe këtë rotacion .
Endrra me e pacenueshme në jetë është deshira e një prindi për të parë te qëndroj në këmbë dhe i barabartë në jetë fëmijën e tij . Kjo ëndërr është pa hapësirë .
Në vitet ’90 frymëzoj një ëndërr :
SHQIPËRIA ERUROPIANE NA BËNI TA BESOJMË.
