Zhupa një faqen e tij të Facebook, e cilëson “si vëllain e shtrenjtë” ndërkohë që për ndarjen e tij nga jeta ai thekson se “unë tashme ndjehem gjysëm”.
“Miku dhe vëllai im i shtrenjtë, Petrit Ruka! Me ikjen tënde, tashmë dhe unë ndjehem gjysëm!”, shkruan Ilirian Zhupa.
Një mesazh ngushëllimi ka shprehur dhe poeti Preç Zogaj, i cili e cilëson ndarjen nga jeta të Petrit Rukës si një humbje të madhe për poezinë shqipe.
“Një humbje e madhe per poezine shqipe. Te gjithe ne, miqte dhe koleget e tij, behemi me te vegjel nga kjo humbje. Para nje viti e pashe ne spital pasi kishte dale nga operacioni. Kishte nje pamje te qete, qendisur me buzeqeshjen e tij karakteristike. Te shkonte mendja se e kishte fituar pergjithnje betejen. Ne fakt Petrit Ruka fitoi shume beteja ne jeten e tij prej krijuesi dhe intelektuali. E mundi vertete vdekjen ne nje menyre me te qenësishme se sa tja hidhte nje sëmundjeje.
Ngushellimet me te thella familjes. Perqafime ty, i dashur Ilirian. Petriti ishte bashkudhetari yt me i afert, ju ishit e mbeteni nje dyshe e poezise se madhe me piknisje nga treva e Tepelenes. Duhet ta dish se sot ndjehem me shume se asnjehere tjeter tepelenas, perkrah teje, ne perjetimin e kesaj gjeme”, shkruan Zogaj.
Po ashtu, publicisti dhe folkloristi Sejmen Gjokoli shkruan në faqen e Ilirian Zhipës, se “Po prej sot ti ike në pa harrimin tënd të përjetshëm. Në rrëmujën e kohës ike e as s’tu gjëndëm dot në lëngimet e tua shëndetësore, telefoni vetëm sa na shtonte merakun. Sa shumë na trishtoi, sa shumë na helmoi, sa shumë na pikëlloi kjo ikja jote. Sa ëndrra kishe, sa projekte të mbenë në letër, sa shumë punë të çmuara mbenë rrugës, miku im i shrenjtë”.
“NA PIIKËLLOVE, PETRIT ! Këtu në Rusine e largët ku jam ca ditë me “bilbilat” e këngës së Labërisë më gjeti lajmi i rëndë i ikjes tënde, Petrit.
Në vëndin e poetëve që ti adhuroje e deklamoje aq shumë po edhe këngëtarëve labë që sa herë kishe vënë buzën në këngën e tyre.
Në këngën që bëje iso por edhe që kishe qejf t’ja ktheje ndonjëherë, si lab i thekur që ishe.
Në këngën polifonike që për ty ishte shënjtëria vetë e që vargje e tekste të tëra i bëje sa herë “fije,fije” me analizën tënde brilante. Si askush tjetër ndër poetë të vdekur e të gjallë dije ta bëje këtë punë.
Një pasuri më vehte kjo puna jote me zbërthimin që i bëje këngës së popullit, këngës bio e të pa maja’ të Labërisë. Na i le në mes këtë punë, siç le edhe më të mëdhatë e tua; poezinë dhe regjinë, krijimtarinë shumëplanëshe artistike.
As botimin e fundit me balada s’arrite të ma jepje siç doje, ndërkohe që dedikimi me emër i njërës prej tyre do më mbetet si tëndi amanet.
U lidhëm herët në miqësi, në Tepelenën tënde, kur të dy ishim njëzetë e pesë vjeçarë e prej at’here mbetëm të pa ndarë.
Po prej sot ti ike në pa harrimin tënd të përjetshëm.
Në rrëmujën e kohës ike e as s’tu gjëndëm dot në lëngimet e tua shëndetësore, telefoni vetëm sa na shtonte merakun.
Sa shumë na trishtoi, sa shumë na helmoi, sa shumë na pikëlloi kjo ikja jote.
Sa ëndrra kishe, sa projekte të mbenë në letër, sa shumë punë të çmuara mbenë rrugës, miku im i shrenjtë. Sa shumë do të na mungosh në përditshmëritë tona.
Se ishe fjalë e kuvënd, ishe si askush tjetër në këtë botë, për qoshe tradite e sallone të larta, i miri ynë.
Eh, sa do na mungojë zëri yt gurgullimë me fjalën shqipe që ti e kulloje në ar. Një minutshin e heshtjes tradicionale të nderimit e mbajtëm ku hera na zuri, në udhëtim në Urale, aty ku Europa dhe Azia ndahen.
E mbajti Folk Grup “Bilbili”, të gjithë të ligështuar nga ikja jote. Na pikëllove, Petrit Ruka!
Lamtumirë, vëlla!” Sejmen Gjokoli.
Edhe shkrimtari Fatmir Terziu shkruan se Petrit Ruka e “la librin e tij të hapur”.
“Gota e Petrit Rukës nën Bukonvile
Petrit Ruka e la librin e tij të hapur. Nuk e mendoj se na la poeti ynë i dashur, njeriu dhe miku i rallë… Nuk dua ta besoj… E nuk e dija se poeti do të mbetej mëdyshës. Nuk e merrja me mend. Më pate premtuar se në shtatorin që vjen do të vazhdonim gotën aty rrëzë Bukonviles në Sarandë. E do të kishim pranë si atëherë në ditët e Triremës Ilirjanin, Rizain, e do të thërrsnim aty edhe Kullën e Amerikës, ndoshta do të bëheshin me një mendje me Maton, që iku para teje e do të bënim „debat“ poetik me miqtë e poezisë joniane, duke ngritur një dolli me Mërkurin dhe Maliqin.
E kishe merak Nehas Sopajn, dhe grupin e tij nga Maqedonia e Veriut, dhe flisje me pasion për poezitë e poetëve të ardhur nga Kosova. Dhe shtoje në gotë e sipër: „Pse ka poetë?“
E ne të gjithë nuk të dëgjonim mirë. Dinim shakatë e tua tepelenase dhe nuk të ngucnim në raki e sipër. Por kjo ishte atë ditë Trireme nën Bukonvilet e Naimit. Ishte atëherë. Sot Bukonvilet lotojnë të mbushin gotën tënde të lënë në pritje… e aty vargjet bëjnë harakirin e gllënjkave që nuk përtypen me dhimbjen.
Eh, Petrit Ruka, eh…, ngave me të madhe kalorësinë e ditëve të shkoje në pritjen tjetër të Matos. Dhe tashmë keni çfarë të vazhdoni atje lart në Parajsë, nuk ju duhet ndoshta më as laps, as kartë. Ju jeni atje lart dhe shkruani e shkruani pavdekshëm në të Bardhë. A vdes poeti?
Më kujtohet tashmë se në atë Tetor të 2015-tës unë diku poshtë kësaj fotografie shkruajta: „Në botën e sotme, ne të gjithë jetojmë me barrën e ndjenjave se çdo gjë është e mundur vetëm në qoftë se ne jemi mjaft “të mençur”, “të zgjuar” në mënyrë të mjaftueshme, e ku di unë më tej. Me miqtë e letrave shqipe, të mrekullueshmit Agim Mato, Petrit Ruka, Ilirjan Zhupa kjo punë mjaft e vështirë bëhet e “lehtë” si një pupël në mjaft minuta bisedë. Imagjino këtu të ishte dhe vetë mjeshtri Pëllumb Kulla, për të cilin me të drejtë e mbajtëm gjallë fjalën netëve vonë… Dhe ato pak minuta janë vlera e një jete të tërë. Respekte miqtë e mi të nderuar!”, shkruan Fatmir Terziu.
panorama
