“Kosovë, gjithmonë Kosovë. Çfarë lidhje ka Kosova me të?” Herën e fundit që ai u takua me Vladimir Putin, javën e kaluar, kancelari gjerman Olaf Scholz u shpreh i hapur. Në sallat e Kremlinit ata u përpoqën (më kot) të shmangnin pushtimin e Donbasit dhe Cari këmbëngulte gjithmonë në të njëjtat çelësa: ukrainasit po kryejnë një “gjenocid” të pakicave ruse, NATO nuk mund të zgjerohet deri këtu. Derisa u kthye në një shembull të dashur për të: “ju kujtoj, të dashur perëndimorë, çfarë keni bërë në Kosovë në vitin 1999 dhe çfarë keni bërë në Bosnje, Serbi dhe atje për tridhjetë vjet, me NATO-n dhe agresivët tuaj.
Zgjerim dhe luftime. Për ata që nuk e mbajnë mend mirë, ato të Bosnjës dhe Kosovës ishin bombardimet e para të NATO-s në Evropë. Nevoja për të ndalur masakrat e serbëve të Millosheviqit. Por edhe kartën e vizitës së Aleancës Atlantike si roje e botës, shumë përpara Irakut apo Afganistanit. Kishte Boris Jelcin dhe një Rusi e dobët që trokisnin në dyert e NATO-s atëherë, dhe ishte një Perëndim që bëri gjithçka për ta mbajtur Moskën në cep të historisë.
Bombat ranë pa ditur gjë rusët. Ishte gjithashtu për shkak të atij “poshtërimi” që Yeltsin, ndoshta, dështoi përfundimisht. Sigurisht, që nga ai moment nacionalistët morën frymën në Moskë dhe u hap rruga për ngritjen e Putinit. Pikërisht atyre kohërave i referohet Cari sot kur thotë se në thelb po bën në Donbass (duke njohur dy republika secesioniste) atë që bëri Perëndimi me Kosovën, duke njohur shkëputjen e saj nga Serbia.
Krahasimet historike janë gjithmonë të rrezikshme, veçanërisht kur shërbejnë për të justifikuar bullizmin. Në kundërshtim me atë që ndodh në Donetsk dhe Lugansk, gjenocidet dhe krimet e luftës të serbëve u dokumentuan dhe ishin pikërisht “minoritetet” e mbrojtura nga Moska në atë kohë që sulmuan. Por ne e dimë se si Vladimir Vladimirovic është ai që flet me fakte dhe nuk është rastësi që të hënën, ndërsa e gjithë bota po shikonte Ukrainën, në ato orë Cari dërgoi në Ballkan një nga këshilltarët e tij kryesor, Nikolai Patrushev, sekretar i fuqishëm i Këshillit të Sigurimit të Kremlinit, për dy ditë takime.
Zyrtarisht misioni ka një qëllim pothuajse të papërfillshëm. Ministri i Jashtëm rus Sergei Lavrov tha javën e kaluar se “ka informacione për mbërritjen e mercenarëve të rekrutuar në Kosovë, Shqipëri dhe Bosnjë Hercegovinë, të destinuar për të luftuar kundër rusëve në Donbass”. Një argument që i befasoi qytetarët e Kosovës, të gatshëm për të mohuar, por që alarmoi Beogradin.
Dhjetëra serbë, në të kaluarën, shkuan të luftojnë me rusët në Ukrainën lindore dhe vetë presidenti serb, Aleksandër Vuçiç, foli për këtë me liderët dhe shërbimet e tij të sigurisë, aq sa sugjerojnë thirrjen e Putinit ndaj vëllezërve të tij sllavë dhe ndaj kauzës së përbashkët kundër Perëndimit.
Frika nga mercenarët? Le të mos bëjmë shaka. Ka më shumë në rrezik. Vetë Vuçiç, i cili do të shkojë në zgjedhje më 3 prill, po bën fushatë me temën e këtij konflikti: NATO. Duke përjashtuar që Serbia, ndryshe nga sa ëndërronin paraardhësit e saj, nuk do të anëtarësohet kurrë në Aleancë.
Argumenti për Kosovën, i ngritur në këto orë nga Putini, ka për këtë arsye disa qëllime: 1) t’i tregojë Perëndimit se ndërhyrja ushtarake në Donbas është pasqyra e saktë e asaj që ndodhi në Kosovë, kur NATO nuk hezitoi të bombardojë serbët për të mbrojtur nteresat e tija. “Në të vërtetë – u përgjigj Scholz – ne ndërhymë për të ndaluar një masakër të civilëve shqiptarë.”; 2) për të mbajtur një ndikim vendimtar në Ballkan dhe për shembull mbi serbët e Bosnjës, pakicën e trazuar që kërcënon shkëputje dhe kërdi, ashtu si dy republikat e Donbasit.
Sa herë që Putin u kërkon serbëve të Bosnjës të emocionohen, ai duket se i kujton Evropës dhe SHBA-së se nuk i duhet shumë Kremlinit për të rindezur zjarrin ballkanik. Dhe ai na thotë se në Ukrainë dhe në marrëdhëniet me Moskën, problemet e Donbass nuk janë në rrezik./dritare.net
