Për tri ditë, ai trup i vogël, ende i fryrë me ujë deti, ishte mbuluar me rërë dhe kripë. Pastaj ushtria e gjeti dhe e mori
Tani prehet në paqe, nëntokë. Ai u varros në varrezat Abu Qamash, jo shumë larg bregdetit Zuwara ku, sipas të gjitha gjasave, filloi gjithçka.
Ai trup i vogël nuk ka emër. Edhe sikur të kishte, me siguri nuk do të kishte asnjë të afërm për të vendosur një lule të bardhë tek guri i varrit dhe për të pëshpëritur një lutje për ta shoqëruar atë në jetën e përtejme.
Ka shumë, në Afrikë, me fëmijë të vdekur që nuk vajtohen nga prindërit e tyre. Ata vriten nga uria, luftërat, sëmundjet. Perëndimi është mësuar të shohë forma skeletore me bark dhe sy të fryrë. Megjithatë, një postim në Twitter është i mjaftueshëm për të zgjuar indinjatën e përgjithshme.
Fotografitë e foshnjës së Zuwara të kujtojnë shumë atë të një fëmije tjetër, Alan Kurdi. Kur ishte vetëm tre vjeç, edhe ai ishte gjetur i pajetë, në një plazh në brigjet e Turqisë. Ishte 2 shtator 2015 dhe, kur u shfaq në gazeta në të gjithë botën, fotografia e fotografit turk Nilüfer Demir u bë menjëherë simboli i krizës së migrantëve që, pas luftës civile në Siri, kishte përfshirë Bashkimin Evropian.
Në rastin e Libisë, fëmijët dyshohet se vdiqën pasi anija me të cilët ata udhëtonin për në brigjet italiane u përmbyt
Ishin Kampet Oscar , themeluesi i Spanish Open Arms, një nga shumë OJQ që për vite me radhë kanë vrapuar në Mesdheun Qendror dhe duke derdhur imigrantë të paligjshëm të rikuperuar nga valët në brigjet e Mesdheut, të cilët postuan tre fotografi shkatërruese. Dy nga këta portretizojnë kufomat e dy fëmijëve. Njëri është i vogli i sjellë nga ushtria në varrezat Abu Qamash ditët e fundit.
“Ne jemi ende të tronditur nga tmerri i situatës, gra dhe fëmijë të vegjël që kishin vetëm ëndrra dhe ambicie për jetën” – shkroi organizata në Twitter – askush nuk kujdeset për ta” . Dhe pastaj përsëri në një postim të dytë të publikuar nga OJQ: “Trupa të braktisur. Jetë të harruara. Tmerri nuk u zhduk. Turp për Evropën“.
Këto foto dramatike shkuan deri në Këshillin Evropian që futi dje në mbrëmje me kërkesë të Italisë, në axhendë çështjen e urgjencës së emigracionit. Ajo që Kryeministri Mario Draghi pret nga Bashkimi Evropian, madje edhe përballë zbarkimeve, të cilat janë trefishuar në muajin e fundit dhe shkatërrimeve të vazhdueshme të anijeve, është një ndryshim i ritmit në politikat e BE. Një ndryshim i ritmit që kapërcen, njëherë e përgjithmonë, qasjen emergjente ndaj problemit dhe trajton çështjen e uljeve dhe rishpërndarjeve pasuese në një kontekst të koordinuar evropian.
Sipas OKB-së, rreth 630 emigrantë kanë ndërruar jetë në përpjekje për të arritur në Evropë përmes Mesdheut vetëm këtë vit.
