Prestigjiozja britanike “The Telegraph” i ka kushtuar një artikull bregdetit të kristaltë të Ksamilit ku e cikëson si “Karaibet e Evropës”. Kryeministri Rama ndau shkrimin në rrjetin e tij social Facebook ku shkruan se prestigjiozja britanike po orienton britanikët e uritur për diell drejt nesh.
Artikulli i Plotë:
Pashë një postim në Instagram pak kohë më parë që përshkruante qytetin bregdetar shqiptar të Ksamilit si ‘Karaibet e Evropës’. Kishte më shumë se një ngjashmëri kalimtare, me palmat, plazhin verbues, detin e kaltër dhe cadra dielli me kashtë. Me preokupimin aktual mbi emigracionin shqiptar që po ziente , fillova të imagjinoja një rrëfim alternativ të britanikëve të uritur nga dielli që dynden në drejtim të kundërt për të kërkuar pak rreze dielli ‘Karibike’. Kështu që vendosa të bëj një vizitë, për të parë se si bëhet krahasimi.
Është sigurisht më e shpejtë dhe më e lirë për t’u arritur se Barbados. Fluturova për në Korfuz, ishulli më i afërt grek me Rivierën Shqiptare , i cili shkon për 100 milje përgjatë bregut lindor të detit Jon. Nga qyteti i Korfuzit është një kalim me traget për në Sarandë 40 minuta. “Është shumë e sigurt dhe e qetë atje,” mendoi taksisti që më çoi në portin e Korfuzit. “E gjithë mafia e tyre është këtu ose në vendin tuaj”.
Në Sarandë, udhërrëfyesi Gezim Shimi qeshi kur tregova komentin e taksistit. “I gjithë publiciteti është publicitet i mirë,” tha ai. “Gjatë viteve të fundit, kam udhëzuar shumë britanikë kureshtarë për të parë se si është Shqipëria në të vërtetë.”
Udhëtuam 30 minuta në jug të Sarandës për në Ksamil, i cili ndodhet pak mbi kufirin e Greqisë Veriore. Ksamili nuk ekzistonte derisa regjimi komunist i Enver Hoxhës e vendosi atë në vitet 1960 si bazë për prodhimin e vajit të ullirit. “Është vetëm disa milje nga Korfuzi, kështu që vetëm ata me prejardhje të besueshme politike lejoheshin të jetonin këtu gjatë komunizmit,” tha Gëzimi. Me paralele me atë që po ndodh sot në Kanal, ai tha se shqiptarët rrezikonin jetën dhe gjymtyrët duke marrë varka të vogla, apo edhe duke notuar, në Korfuz, për të ikur nga marrëzia staliniste e Hoxhës.
Ksamili është një qytet i vogël por në rritje në një gji të gërmuar të mbrojtur nga tre ishuj të gjelbër në det. Plazhi është i mbushur me hotele, restorante dhe bare dhe është i ndarë për përdorim privat të çdo objekti – edhe pse shumica ishin të mbyllura kur mbërrita gjatë sezonit të hershëm dhe u ndritën për verën. Vetëm një numër i vogël njerëzish të zhytur në shtretër dielli nën çadra me kashtë.
Poda Boutique Hotel është i hapur megjithatë dhe takova autoren e postimit në Instagram që më tërhoqi këtu, Anna Poda, drejtoreshë menaxhuese e këtij institucioni familjar me 20 dhoma. “Ju mund të shihni se deti bruz dhe rëra e bardhë janë mjaft të Karaibeve,” tha ajo e gëzuar, përpara se të rrëfente se palmat e tyre janë të importuara. Britanikët, tha ajo, po e blejnë reklamën e saj pasi u shfaqën në mesin e tre kombësive më të mira të mbërritjes vitin e kaluar, së bashku me gjermanët dhe italianët. “Njerëzit vijnë për 310 ditë me diell çdo vit dhe çmime vërtet të mira,” shtoi ajo.
